Let’s go

Twee jaar geleden is het idee ontstaan om een langere tijd naar Bali te gaan. Nog voor Riff 5 is (dus leerplichtig) en als ik mijn studie had afgerond (die zou immers maar 2 jaar duren). Vorig jaar zomer hadden we graag proef willen draaien door in de zomervakantie 6 weken te genieten op het eiland, maar Covid gooide voor de zoveelste keer roet in het eten. In februari hebben we het definitief gemaakt, door een enkeltje te boeken. Met Garuda, via Jakarta, naar Bali. Op 27 augustus, zodat we nog een “zomervakantie” hadden om alles op orde te krijgen. Wat we later ook heel erg nodig bleken te hebben. De maanden daarna zijn voorbij gevlogen en beetje bij beetje moesten we steeds meer dingen regelen. Regels in Indonesië veranderen heel veel en vaak, wat ook voor de nodige stress zorgden. Maar in mei kwam het verlossende woord, Bali is weer open voor toeristen. Nu gaan wij op een Business Visa naar binnen, dus voor ons maakt het niet zoveel uit, maar voor het eiland betekent dit eindelijk weer inkomen na twee jaar stil te hebben gelegen.

Voor de vakantie was een drukke periode, met het afronden op werk, toetsweken met de studie en de Landelijke Kennistoets. Dan ook nog ziek worden tijdens deze weken, gaf wel aan hoe mijn “gebukt” ging onder de stress van de afgelopen periode. Wonder boven wonder alle toetsen van de opleiding gehaald, werk goed afgesloten, maar helaas de LKT toets voor de derde keer niet gehaald. Dit betekende dat dit vlak voor vertrek nog een keer gedaan moest worden. 23 of 24 augustus. Lekker gepland Marnies. De vakantie hebben we gebruikt om het huis aan kant te krijgen, met af en toe natuurlijk leuke uitstapjes naar het strand. Klussen zoals schilderen, het schuurtje maken (grote dank aan Opa Daan) en opruimen & schoonmaken. Vooral heel veel opruimen. We wonen nu ongeveer 4 jaar in het huis en wat verzameld een mens veel troep in de tussentijd. Hier en daar wat dingen kunnen verkopen, spullen weg gegeven en de rest in de “opslag” boven op zolder. Nog een paar losse eindjes, zoals het huis verhuren en de auto verkopen en dan kunnen we gaan. Lukt het niet voor we gaan? Dan willen mijn ouders wederom garant staan en ons helpen met het regelen van dit soort zaken. Wat zou je toch zonder ze moeten hé! Maar we gaan! 27 augustus stappen we hoe dan ook in het vliegtuig. Voor hoe lang? Hopelijk een jaar, maar lukt het niet, lukt het niet. Hebben we het in elk geval geprobeerd.

De reis

Zaterdagochtend, 27 augustus, om 6 uur de wekker. De avond ervoor was er nog wat paniek ontstaan bij mij, omdat we “maar” 30 kilo mee mochten nemen en de koffers inmiddels zo vol zaten dat ze niet meer dicht gingen. Last minute dus nog allemaal spullen er uit gegooid, waarvan we dachten dat we ze toch niet zouden gaan dragen. Want wees nou eerlijk, je neemt op de een of andere manier toch altijd te veel mee. Of je nu 3 dagen, 4 weken of een jaar weg gaat. Riff stond door alle commotie om 10 uur nog te springen op het bed, maar wie kan hem dat kwalijk nemen. Dan maar een korter nachtje en hopen dat hij in het vliegtuig wat uurtjes mee pakt, aangezien we een dagvlucht hebben in plaats van een nachtvlucht. Uiteindelijk werd het rustig aan de Roerdomplaan en al snel lagen er 2 ronkende mannen in bed. En ik, ik heb letterlijk elk uur gezien. Misschien dat ik af en toe wat weg gedommeld ben, maar dat is misschien in totaal een uur geweest. Heb ik alles ingepakt, is alles geregeld, is alles uitgeprint, hoe gaat het zijn, doen we hier wel goed aan, kunnen we dit (allemaal “belemmerende” gedachtes waaraan ik wil gaan werken de komende periode). Maar oké, om 6 uur de wekker omdat we om half 7 bij mijn ouders zouden zijn. Wat een utopie. Hoe de hell kom ik er op dat we binnen een half uur klaar zouden zijn. Je zou denken, laatste spullen in de koffers, koffers dichtklappen en gaan. Maar de werkelijkheid was anders en we kwamen om 07:10 bij mijn ouders aan. Oké Marnies, rustig blijven, rustig blijven, we hebben nog genoeg tijd. Het is nog te vroeg voor een mental breakdown. Maar als we wegrijden bij de Oudeweg krijg ik het toch even zwaar, een brok in de keel en een traantje gelaten.

De reis naar Schiphol verliep soepel. Weinig verkeer op de weg, dat is dan wel weer een voordeel van zaterdagochtend. Aangekomen op Schiphol gelijk naar Vertrekhal 3 waar we toch nog moesten inchecken. Ik had hier al op gerekend (ook qua tijd) omdat er allemaal documenten gecontroleerd moesten worden. Ja, ook je vaccinatie-paspoort. 2 weken voor vertrek waren de regels voor binnenlandse vluchten veranderd, waardoor we ook nog een aanvullende PCR test moesten doen (wat een grap was dat zeg, nog ooit zo lafjes een swapje gehad). Maar na goedkeuring van de strenge dame achter de Bali mochten we richting de douane. Hier was het tijd om echt afscheid te nemen van mijn ouders. De ouders van Rowen hebben we gister nog gezien, omdat Oma het niet overzag om ons uit te zwaaien op Schiphol. Achteraf was dit ook maar beter, want het was een moeilijk afscheid. Maar na veel dikke knuffels, dikke kussen en dikke tranen, was het toch echt tijd om elkaar los te laten en te gaan. Richting Vertrekhal 2, omdat het daar rustiger was. Door de douane ging ook vrij vlot (lang leve de rolkoffer van Riff) en daarna was het tijd om te eten (eindelijk, in de ochtend geen hap door mijn keel kunnen krijgen, dus inmiddels behoorlijk hangry) en te drinken (een lekker biertje voor Rowen, traditie!).

14 uur vliegen, met een peuter van 3,5, met een dagvlucht. Prepare yourself! Dat hebben we dan ook gedaan. Het groene monster is opgeladen (iPad), de creatieve knutselmap is mee (lang leve Pinterest) en kleine cadeautjes zijn ingepakt. Dat Riff die cadeautjes allemaal al gezien had de afgelopen weken mocht de pret niet drukken, elke keer als hij lief was, of iets goeds had gedaan, kon hij iets kleins uitpakken. Riff zou Riff niet zijn om de cadeautjes allemaal tegelijk op te eisen, dus geheel strijdloos was het niet. Riff bij het raam, met zijn eigen kussen en een Wick Wing (opblaasbaar bedje), iPad en gaan met die banaan. De vlucht ging goed en Riff heeft zelfs even geslapen. Uiteraard niet op dat bedje, maar half over mij en Rowen heen. Wij waren al lang blij, zo konden we zelf ook de ogen even dicht doen. Na een vlucht die vrij vlot verliep, met hier en daar wat turbulentie (heel het vliegtuig een hartverzakking en Riff de beste tijd van zijn leven) veilig geland op Jakarta.

Op Soekarno-Hatto moesten we overstappen. Dit ging iets anders dan normaal. Eerst een vaccinatie controle, daarna een visa controle en daarna naar buiten, om via de hoofdingang weer terug het vliegveld in te gaan. We hadden een 4 uur durende overstap (zou eerst 10 uur zijn, maar ben blij dat dit last minute nog verandert was) en dit kwam uiteindelijk best goed uit. Na nog een uur rond te hebben gehangen (wij op een bank en Riff in een speeltuin), nog wat winkels te hebben bekeken (mijn Havaianas hebben het een week van te voren begeven) mochten we richting de gate om te boarden. Altijd fijn om te horen “Children First“, zodat je de lange rij over kunt slaan en zeker kunt zijn dat je handbagage niet in het ruim hoeft. Na een korte vlucht van 1,5 uur, waarbij Rowen en ik nog wat hazenslaapjes hebben gedaan en Riff uiteindelijk op mijn schoot nog een powernap had gedaan, veilig geland op het vliegveld. We’ve made it! We zijn op Bali!