De laatste blog eindigde op 3 september, wat inhoudt dat we nog anderhalve dag in Canggu vertoeft hebben met eten (Babi Guling!), spelen en strand. Zoals in de vorige blog ook al is geschreven zullen we vanaf 5 september “verhuizen” naar Seminyak waar we een (veeeeeuls te dure) villa hebben gehuurd voor de komende maand. Tijdens de bezichtiging schrok ik van de prijs en Rowen van de open living, maar gezien de omstandigheden hebben we toch maar besloten om het te doen. En dat geeft ook weer wat rust. Ondanks dat het niet de plek is waar we willen zitten en geen dichte living heeft, zijn we blij dat we in elk geval ons eigen plekje hebben. Vanuit daar kunnen we weer verder zoeken en onderhandelen, want dat moet je hier blijven doen. Gelukkig is Rowen daar een expert in (en zorg ik ervoor dat ik altijd op een gepaste afstand NIET kijk).
5 september, de grote verhuisdag en de verjaardag van Opa Boerderij. Na de spullen te hebben ingepakt en snel een ontbijtje (en vooral koffie) te hebben besteld bij Shady Shack zijn Riff en ik in een Gojek, de plaatselijke Uber, gestapt met alle koffers en is Rowen met de scooter achter ons aan gegaan. Nu Bali weer open is en het tourisme weer bijna op volle touren draait, betekent dit ook dat het verkeer weer op volle touren draait. Op de scooter is het druk, maar kan je vaak wel tussendoor piepen of via de stoep rijden (hier is dat heel gewoon). Met de auto sluit je gewoon achter aan in de rij en lijkt dit eerder op de vrijdagmiddag spits ring Rotterdam. Het enige voordeel van de auto is dat je in de airco zit en heel veel spullen mee kunt nemen.
De eerste dagen in Semiyak hebben we vooral gebruikt om te installeren. Koffers eindelijk goed uitpakken, lekker zwemmen in ons eigen zwembad en de buurt verkennen. De laatste keer dat ik in Seminyak was, was samen met Suus, tijdens mijn reis in Vietnam 2016. Er is veel veranderd sinds die tijd, maar ook weer niet. Het is een toeristenplaats op en top. In de gloriedagen was dit “the place to be” samen met Kuta. Nu doet het een beetje denken aan Salou, Rimini en Chersonissos. Vroeger misschien leuk, nu vergane glorie. Tijdens een uitstapje naar het winkelcentrum in Kuta, schrokken Rowen en ik allebei van de toestanden daar. Verlaten winkelstraten, chagrijnige mensen en veel verwaarlozing. Covid heeft deze plek harder geraakt dan bijvoorbeeld Canggu, omdat deze plek het vooral moet hebben van Aussies en die grens tijdens Covid volledig gesloten was.
Ons huisje is, ondanks de locatie, wel relaxt. De faciliteiten zijn prima, de aankleding is gezellig, Riff heeft eindelijk een eigen slaapkamer, 6x per week wordt er schoon gemaakt, 2x per week wordt de tuin gedaan (waarbij Riff als vrijwilliger de plantjes water geeft met de gieter) en 2x per week komt de poolman. De schoonmaakster is een ontzettend lieve vrouw en werkt hard. Ze heeft zelfs voor ons de was mee genomen om te laten wassen, drogen en opvouwen. En dat voor 3,40 euro. Kon dit ook maar in Nederland, want als ik ergens een hekel aan heb is het wel het huishouden en de was doen.
Maar goed, omdat je dus veel tijd over hebt, aangezien het huishouden gedaan wordt en je eten goedkoop kunt bestellen (soms zelfs goedkoper dan de supermarkt), moet je een andere invulling voor de dagen gaan vinden. Rowen is weer volle bak aan het sporten, totdat hij begin deze week weer last kreeg van een oude blessure. Ik ben na twee weken “rust” weer begonnen met Crossfit, wat ontzettend pittig is in de warmte. Daarnaast is de spierpijn net zo heftig als in Nederland, dus na maandag benen te hebben getraind (hallo back-squats) liep ik drie dagen moeilijk.
Het weer is de afgelopen twee weken wisselvallig. In de nacht vaak regenbuien, wat voor ons niet erg is omdat we dan toch slapen. Maar ook overdag hebben we wel een flinke bui op ons dak gehad. Zit je dan, op de scooter ergens in Canggu, helemaal verrot geregend. En dan nog 30 minuten terug rijden met een kind op de scooter die moe is en het koud heeft. Zie je het al voor je? Als je ons enigszins kent kan je er al een beeld bij voorstellen. Ik maak me druk, op zoek naar een poncho die natuurlijk nergens te bekennen is, Riff is keihard aan het schreeuwen en huilen en Rowen zegt dat we ons niet zo moeten aanstellen en dat het allemaal wel mee valt. Ja, wonen op Bali is niet altijd koek en ei. En dat stressen, wat ik zo goed kan en wat ik probeer zo min mogelijk te doen, komt op dat soort momenten keihard weer boven drijven. Ook als “men” te laat is met eten trouwens, en als het hele gezin hangry aan het worden is. Maar goed, we zijn wie we zijn denk ik dan altijd maar en na zo’n akkefietje kunnen Rowen en ik er gelukkig goed over praten. Waarna we met Riff ook dit soort dingen bespreken en proberen uit te leggen wat er aan de hand is. Soms vergeten we wat voor een impact dit alles op hem heeft en dat hij het ook moeilijk heeft. Op die moeilijke momenten zegt hij vaak dat hij opa en oma mist, en Tiga. Gelukkig is hij goed te troosten (en soms om te kopen met iets leuks of wat lekkers) en dan is hij het snel weer vergeten. Dan gaat hij weer vrolijk verder met spelen, graven in het zand of liedjes zingen op de scooter.
Seminyak heeft een heel lang en groot strand. Een strand waar veel mensen naar toe komen om te leren surfen, omdat de golven hier kleiner zijn en de zee rustiger is als in Canggu. Op het strand zijn veel verschillende soorten beach-bars en kun je overal op een bedje of beanbag gaan liggen. De eerste ervaring die Rowen hier had, waren opdringerige verkopers van bedjes waarna we belaagd werden met mensen die hun spulletjes (prul) wilden verkopen voordat we überhaupt ergens waren gaan zitten. De vibes op dit strand zijn anders, waardoor we geregeld op en neer pendelen naar Canggu en we dus ook op zoek zijn naar ons volgende huis in die regio. Helaas gaat dat allemaal niet zo vlot als we willen, of je moet de hoofdprijs betalen (lees; 2700 euro per maand voor een 2-slaapkamer villa). Dus naast het chillen & (net)werken overdag zijn we weer druk op zoek naar andere woningen. Maar boven alles genieten we van elke dag, we leven met de dag en doen waar we zin in hebben of waar we behoefte aan hebben.
To be continued!
Travel with the kid 
Eén opmerking over 'Seminyak, home sweet home?'