De eerste week

Inmiddels zijn we nu een dikke week in Bali, wat gaat de tijd hard en wat hebben we al veel gedaan en geregeld. Even een (hopelijk) korte terugblik:

Na aankomst op het vliegveld zijn we opgehaald door een taxi (stond al klaar met een naambordje) en naar het hotel gebracht in Canggu. De rit verliep redelijk goed met wel hier en daar een “sluiproute” om de chaos in Canggu te ontlopen. Toen wij in 2019 deze route reden, was Riff nog een heel stuk jonger en had onderweg nog een fruithapje gekregen. Die kwam er natuurlijk na een half uur met dezelfde rotgang weer uit. Dus toen Riff tijdens deze taxirit ook weer vroeg om eten, ben ik voor safe gegaan en heb alleen een paar slokken water gegeven. Eten doen we wel als we in het hotel aan komen (en niet meer wagenziek kunnen zijn).

Eenmaal in het hotel aangekomen kunnen we snel inchecken en richting de kamer. Een trolley vol geladen met al onze koffers wordt achter ons aangereden en als alles geïnstalleerd is (na een kleine tour door de kamer, wat zeer onnodig was) ploffen we op het bed neer. Voor de eerste paar dagen hebben we een luxe hotel geboekt met een van de grootste kamers. We hebben een kamer op de bovenste verdieping met uitzicht op de zee. De laatste middaguurtjes hebben we in het zwembad bij het hotel gespendeerd om daarna rond etenstijd naar een restaurant in de buurt te lopen om iets te eten. Het blijkt een restaurant te zijn waar dove mensen werken, wat een ontzettend goed initiatief is. Helaas was het eten niet echt wat we er van verwacht hadden, maar de magen waren gevuld en dat betekent dat we naar bed konden gaan. Want ik wist (ervaring van de vorige keer) dat er een jetlag aan zat te komen. En al snel bleek dat deze jetlag heftiger was dan alle vorige keren dat ik richting Azië ben gevlogen. Dus op tijd naar bed, om rond 11 uur weer wakker te worden en om 2 uur pas weer in slaap te vallen. Hallo gebroken nachten!

De volgende dag redelijk bijtijds opgestaan om zo goed mogelijk in het ritme te komen. Na het ontbijt, wat bij het hotel inbegrepen zit, richting het strand. Omdat we nog geen scooter hebben, zijn we gaan lopen, wat gelukkig maar een minuut of 5 was. Eenmaal op het strand rende Riff bijna gelijk de zee in, zo blij was hij om op het strand te zijn. Samen met Rowen door de golven rennen en gek doen. Heerlijk om te zien! Een plekje uitgezocht bij een strandtent, Times Beach Warung, om te genieten van een lekker kopje koffie en een kokosnoot. Wat trouwens helemaal niet smaakt naar de kokosmelk die ik altijd door de curry’s en de rendang heen gooi, dus dat was weer een leermomentje voor mij. Tussendoor even terug naar het hotel om in de middag weer lekker te zwemmen in het zwembad. Riff heeft bij Opa/Oma Boerderij geleerd om in het water te springen en het kan hem niet gek genoeg zijn. Met z’n puddle is hij de koning te rijk en zwem het hele zwembad rond. In de avond naar La Baracca om Italiaans te gaan eten, omdat Riff graag pasta wilde. Hoe ironisch is het dan dat deze grote kleine man met een broodje in zijn hand op mijn schoot in slaap viel. Dus een doggybag mee om, mocht hij nog wakker worden, het thuis op te eten. Wat uiteraard ook het geval was. Dus nog even z’n eten opsmikkelen tijdens het “Ipatten” en daarna lekker naar bed. De tweede gebroken nacht in.

Dag 3 is aangebroken en Rowen wilt graag gaan sporten. Hij heeft een “goedkope” sportschool gevonden richting het rustigere gedeelte van Canggu (richting het binnenland) waar toevallig ook Parklife in de buurt zit. Parklife is een soort van speelpark voor (kleine) kinderen, waar tegelijk ook een soort opvang zit en een cafe is voor ouders. Zo kunnen de kids lekker rauzen en de ouders relaxen of juist even wat werk verrichten. Precies wat dus in mijn planning stond. Omdat alles nieuw is, vond Riff het toch wel heel erg spannend en wilde vooral zijn eigen spel spelen. Het tekenen/schilderen van draken was ook veel minder interessant dan de grote glijbaan en de ballenbak. Na anderhalf uur kwam Rowen weer terug, wat voor Riff een goede timing was. Al dat spelen is, zeker in die hitte, hartstikke vermoeiend. Inmiddels hebben we ergens een scooter gehuurd en omdat we hier een langere tijd willen blijven, hebben we besloten om onze eigen helmen te kopen. Onderweg terug gestopt bij een plaatselijke helmenboer en daar 3 (waarschijnlijk veel te dure) helmen gekocht. Na een korte pitstop op de kamer om even te chillen en af te koelen weer richting het zwembad om weer lekker te zwemmen. Avondeten heb ik bij een plaatselijke Warung afgehaald (6 euro voor 3 personen) en om de dag goed af te sluiten nog even met z’n alle een schepijsje gehaald.

Op de vierde dag hebben we een afspraak om bij een villa te gaan kijken, ergens in Seminyak. Met z’n drieën op de scooter, zodat ik kan navigeren en Rowen door de drukke menigte kan rijden. Riff zit voorop te genieten, wat hij laat merken door liedjes te zingen. De tijd begint nu toch wel te dringen en 4/5 dagen voor het vinden van een huis blijkt in de praktijk toch wel erg kort. Maar de villa was prima voor een maand en we zouden hier 1 september in kunnen. Dus dan toch maar doen. En dan komt het, weer iets typisch Aziatisch (no offence). “Sorry, maar de villa is pas vanaf 11 september vrij”. Even een klein stress momentje en ook uitgelegd dat we niet voor niks naar deze villa komen kijken. Of het niet eerder kon. Na overleg kon het dan wel vanaf 5 september. Dus moesten we nog iets overbruggen tussen 1 en 5 september. Maar in het hotel blijven was ook geen optie. Dus dan maar zoeken naar een beetje een goed guesthouse. Gelukkig was er nog genoeg beschikbaar via Booking.com en dus maar gelijk geboekt. De rest van de dag bij het zwembad gehangen (Riff was oververhit van die scooterrit) en aan het einde van de middag nog even naar het strand. Daarna nog een simkaart gehaald, die na wat opstart problemen het gelukkig gewoon deed. Inmiddels was Riff voor de tweede keer in mijn armen in slaap gevallen, waarna ik hem provicorisch heb vastgebonden aan mij met een doek en op de scooter naar huis ben gereden.

De nacht die volgde was vooral voor Rowen niet zo prettig, die veel last kreeg van een versie van de “Bali Belly”. Veel naar de wc, zweten, rillerig, moe. En dat terwijl we die dag precies moesten vertrekken naar de volgende accommodatie. Dus ik ben met Riff gaan eten, de spullen in gaan pakken en de scooter terug gaan brengen, zodat Rowen vrijwel direct vanuit bed naar de volgende locatie kon gaan. Gelukkig had de bedrust hem goed gedaan en kon hij (na een lichte de-tour) in het guesthouse weer verder chillen. Aangekomen in het guesthouse moest natuurlijk het zwembad getest en gekeurd worden door Riff. En die test heeft het ruimschoots doorstaan.

De volgende dagen is een afwisseling van zwemmen in het zwembad en richting het strand. Eten afhalen bij een Warung of een supermarkt om de hoek, om in de keuken zelf iets klaar te maken. Eten bestellen in de avond of toch nog even op de scooter weg. Het ritme komt er steeds beter in en we liggen beide minder wakker in de nachten (Riff slaapt overigens als sinds dag 2 gewoon door, Lucky basterd).

Vandaag, zaterdag 3 september, zitten we hier alweer een week. De tijd vliegt. Het geld ook. De kostenposten in Nederland zijn nog niet gedekt en de inkomsten hier lopen nog niet. Dit geeft (bij mij) behoorlijk wat stress, zeker omdat we best wat uitgave hebben gedaan de eerste dagen (helm kopen, scooter huren, slippers kopen etc, etc). Dit alles, met alle stress van de afgelopen weken, heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam sinds vannacht aan het rommelen is. Bali Belly Light (gelukkig). Om daarbovenop ook nog het nieuws te krijgen dat ik (weer) een 5,0 heb gehaald voor de LKT toets. Kak. Echt helemaal kak. Zeker omdat ik er best een goed gevoel over had. Maar we gaan het zien, dat is een zorg voor later. Eerst komende maand maar verder oriënteren, zoeken naar werk en een ritme proberen in te bouwen, door in elk geval weer te beginnen met sporten. Want ik mis het Crossfitten, om even m’n hoofd leeg te maken, om te ontstressen. Daarnaast zitten we komende weken in Seminyak, dus ook weer een goede gelegenheid om daar op onderzoek uit te gaan. Al met al, gaat het goed, met hier en daar wat tegenslagen of dingen die we anders hadden voorzien. Maar uiteindelijk komen we er wel!